Wat ik al schreef haarspeldbochten, m.a.w. Wagenziekte. Nou ben ik gewend om in de bergen te rijden, maar iedereen vertelde mij verhalen van kotsende mensen en dat ik een plastic zak mme moest nemen.
Goed ik zal wel zien, dacht ik bij mezelf.

De reis naar chian mai ging prima, na natuurlijk weer 100x gevraagd te hebben of het de goede bus was. Ja ja ik heb geleerd 😉
Om 11.00u was ik in Chiang rai, even zoeken naar het vervoer naar Pai. Daar weer aangekomen, kreeg ik te horen, dat alle Vans vol zaten en de 1e mogelijkheid 14.30u was. Nou dat was even slikken, maar ik had geen keus, dus ja. Mocht zowaar mijn stoel uitzoeken. De mevrouw wees naar de bovenste stoel en ik heb maar ja gezegd, daar mij de tekening niet helemaal duidelijk was.
Okay, maar wat nu? 8 kg op mijn rug, een brandende zon en ergens op een busstation in Chiang mai.
Eigenlijk had ik totaal geen zin in gesjouw, dus in het station gezocht naar een locker.
Bij de wc zat een mannetje en achter hem lagen koffers, dus mijn vraag of er ook lockers waren. Hij begreep er geen bal van en ik durfde ook niet mijn rugzak bij hem achter te laten. Ik weet dat de thai 100% eerlijk en te vertrouwen. Zijn, maar niet de buitenlanders. Dus mijn rugzak bleef op mijn rug.
Aangezien ik nodig moest piesen, betaalde ik de man en ging naar ik hoopte een schoon toilet.
Nou moet ik nog iets vertellen over het toiletgebruik van de Thai .
Voor je binnen stapt is het de bedoeling je schoenen of slippers uit te doen en in de plastic slippers te stappen die daar staan. Nou begrijp je natuurlijk, dat ik dit de eerste keer niet begreep. Ik dacht dat al die slippers van mensen waren die op de toilet zaten en ja die eerste keer heb ik mijn schoenen uitgedaan en ben op sokken naar de toilet gelopen.