Om 6u ontbijten, rugzak inpakken en weg naar het busstation. Weer met de taxi.
De eerste taxi wilde gelijk met de meter rijden, dus ik was snel weg.

Ja en dan sta je ineens op een groot busstation. F.. en nu? Maar goed dat ik er zo typisch westers uitzie met mijn rugzak, dat ze mij gelijk bij de arm pakte en mij naar het juiste loketje loosde.
Moet je voorstellen: een open overdekte hal met een rij houten tafeltjes en ja ergen tussen al dat Thais zag ik de naam van mijn bestemming staan. Voor € 2.50 een kaartje gekocht en op een plastic stoeltje plaats genomen. Wachttijd: 30 min.

De loketvrouw riep iets onverstaanbaars om en iedereen stond op en liep richting een minivan. Gauw even gevraagd hoe en wat en ik ook snel achter de mensen, richting Van.
Wat een massel, ik moest voorin gaan zitten. Super relaxed.
Het is een rit van ca 3 uur en er werd geen woord gesproken in de auto.

In kanchnaburi moest ik uitstappen en ik wist, dat ik in een longtauw moest gaan zitten om bij mijn hotel te komen.
Dat is een vrachtwagentje met een hek eromheen en overdekt.

Toen ik uitgestapt was en vragend rondkeek, kwam er gelijk een vrouw naar mij toe en vroeg waar ik naar toe moest.
Eh daar stond ik dan, wist nog net de naam van mijn hotel en had geen WiFi/internet op mijn gsm, dus een adres had ik niet. Oh hoe dom kan ik zijn...
De vrouw trekt haar conclusies, wijst naar een bus die net wegrijdt, zwaait naar de chauffeur en verkoopt mij gauw een kaartje. Ze duwt mij ook nog een banaan in de hand hi hi.

Ik ren en zwaai achter die bus aan als een halve zool. De mensen achter de raampjes kijken verveeld naar die vrouw met die rugzak.
De bus stopt netjes, ik gooi mijn rugzak in het ruim en wordt naar mijn plek geloosd achterin de bus.
Blij dat ik het gehaald heb.
Terwijl ik zit te wachten totdat de bus weer vertrekt, vraag ik me eigenlijk af wat ik gehaald heb.
Waar gaat deze bus naar toe? Rijdt hij naar mijn hotel? Moet ik dan niet zeggen waar dat is?
Algauw bekruipt mij het gevoel dat er iets niet goed is. Er zit een Engelsman voor mij en ik vraag waar de bus naar toe gaat.... naar Bangkok !!
Je begrijpt dat ik als door een wesp gestoken weer naast mijn stoel sta en roep, dat ik er weer uit moet.
Hilarisch ze begrijpen er niets van, maar ik mag uitstappen en mijn rugzak weer pakken.

Daar sta ik dan weer buiten. Even weet ik niet wat ik moet doen, maar met die longtauw in mijn gedachten, ben ik opzoek gegaan naar dat ding.
Gevonden, duidelijk gemaakt welk hotel, zonder adres ik moest hebben en ingestapt.
Zou het deze keer wel goed gaan?

Na 10 min werd ik verzocht om uit te stappen. De chauffeur wees naar een klein weggetje van zand en stenen. Daar moest ik in.
Ik twijfelde ernstig, maar omdat de Thai ontzettend aardige mensen zijn, ben ik het weggetje ingelopen.
Het is allemaal goed gekomen. Tijdens mijn wandeling kwam ik een internet koffie café tegen. Voor Thaise begrippen zag het er fancy uit. Daar besloot ik koffie te gaan drinken en de weg te vragen.
Een jonge knul heeft het mij op zijn i pad laten zien. Ik zat goed en hoefde nog maar een klein stukje te lopen.

Nou een goed