Op het vliegveld was de controle snel en mijn teveel aan flesjes werd niet opgemerkt. Misschien vonden ze het voor een binnenlandse vlucht niet van belang.

De incheckbalie was nog gesloten, dus nog zeker een half uur wachten. Balen, wilde graag ergens koffie en een ontbijt scoren. Helaas alles wat er aan winkels zat, was dicht.
Na een half uur, kon ik eindelijk na ingecheckt te zijn een koffie kopen. Ontbijt liet ik voor wat het was.
In het vliegtuig zat ik naast een Thaise damen die op haar telefoon naar danspassen aan het kijken was. Bij een gesprek kwam ik erachter dat zij diegene op het filmpje was.  We raakten aan de praat over haar danspassie welke ze samen met haar man deelde.
Op deze manier vloog letterlijk de tijd om.

Op het vliegveld van Bangkok ben ik gelijk naar de taxi balie gegaan om mijn reis naar koh chang te boeken. Gelukkig was er plek en over een uurtje zou ik vertrekken. Kon ik mooi in de tussentijd ontbijten. Dit keer heb ik Thais gegeten. Wel grappig om je avondeten 's morgens te eten.

De reis in de minivan zou 5 uur in beslag nemen. We hadden zelfs 2 stops onderweg.
Bij de "haven" aangekomen, zag ik een gehavende oude verroestte open boot liggen, die als "Ferry" door moest gaan. Ik had me voorgenomen mij geen zorgen te maken. Het was mooi weer en ik had al snel gezien waar de zwemvesten lagen...

Ben op een stoeltje vooraan gaan zitten om te genieten van wind en uitzicht.
De boot zat vol met jonge gezinnen, geliefden en vriendengroepen.
Ineens drong het tot mij door, dat ik alleen was, dat ik in mijn eentje op een bounty-eiland zou gaan zitten in het mooiste hotel van de wereld.
Ik kon er niets aan doen, de tranen liepen over mijn wangen en ik wilde rechtsomkeer naar huis. Het gevoel van alleen zijn greep me naar mijn keel.
Ik begreep het niet, al die weken was ik al alleen en ik heb gedurende die tijd geen moment last gehad van het alleen zijn.
Ik vond mezelf een wattenbol en besloot mezelf niet in te dompelen in zieligheid. Doorzetten en genieten van het feit dat ik het mag meemaken de luxe die op mijn pad komt.
Nu ik dit aan het schrijven ben (zit ik alweer 4 dagen in het mooiste hotel) en af en toe komt de eenzaamheid even om de hoek kijken. Ik moet het aanvaarden, dat het zo is.

Zoals ik al schreef, zit ik idd in het mooiste hotel. Ik heb in mijn leven nog nooit zo luxe gezeten. Dit soort hotels zie je alleen maar op tv, weggelegd voor ontzettend rijke mensen.
Ik heb een enorme 2 pers kamer, met een fancy grote inloop douche. Een bed waar wel 3 mensen in kunnen. Dan de luxe van 2 enorme badlakens en kamerjas voor het zwembad op het dak.
Ik slaap op de 3e verdieping en na de 4e is het dakterras met zwembad. Ik vertel dit, omdat het plafond wat ik zie, de vloer is van het zwembad.  Daar aangekomen kijk ik zo naar de zee. Het hotel ligt bijna aan het strand. Er zit een weg tussen. Er staan ligbedden op de azuurblauwe tegels van het zwembad. Als ik in het zwembad naar de zeekant/rand ga, is het uitzicht geweldig.
Nu ik dit aan het schrijven ben, lig ik nagenoeg alleen op mijn ligbed, onder de parasol, kijkend naar zee. De gasten van het hotel zullen ongetwijfeld op het strand liggen. Heerlijk rustig alsof het allemaal van mij alleen van mij is.